Zor Zamanlarda Kurtarıcı Sözler

Zor Zamanlarda Kurtarıcı Sözler: SALÂT-I MÜNCİYE

İnsanlık, Allah’ın hikmet gereği türlü türlü hâllerden geçti, geçiyor ve geçecek. Bazı hâller olağan, bazıları ise olağanüstü... Olağan veya olağanüstü bütün yaşanan hâllerde insan kalabilmek en önemli şeydir. Varlıkta azmamak, yoklukta özümüzü yitirmemek, haddimizi aşmamak gerek. Varlığa sevinmeme, yokluğa yerinmeme olgunluğunu yakaladığımızda dünya taşıdığı güzellikler ve kötülüklerle bize cennet olur. Bu olgunluktan uzak kaldığımızda ise yemyeşil ve Allah’ın bin bir cemal sıfatının tecellisine mazhar olan dünya bize cehennem kesilir.

Hakikî Müslümanın inancı odur ki, hayır ve şer Allah’tandır. Bunun açık ve gizli hikmetleri vardır. O yüzden inancı kalbinin derinliklerine yerleşip bütün benliğini aydınlatan Müslüman Allah’tan geleni hoş karşılar... Gelen lütuf da olur, kahır da... Ama veren Tek’tir!

Bak şu dünyanın türlü türlü halına

Hiç kimseler çare bulmaz ölüme

Ne gelirse Hak’tan gelir kuluna

Sabredelim gönül elden ne gelir

Ne gelirse kula Allah‘tan gelir..

Öyleyse hâlimizi düzeltme ve türlü türlü hâllerin güzelini bize lütfedecek olan Rabbimize yönelmek doğru karar olacaktır. Ona iltica ederek haddimizin farkında olan insanlardan olduğumuzu ortaya koymalıyız. Onun kapısını çalarak dua ve niyazda bulunmak kalbimizi ferahlatacak, bedenimiz ıztırapta olsa bile ruh dünyamız huzurlu olacaktır. Zira hakikî acıyı duyan beden değil ruhtur, sevinç ve neşe de fizikî zevkten ziyade ruhî tatminden ibarettir.

Geçmişe ibret gözüyle baktığımızda bizden öncekilerin de türlü türlü hallerden geçtiğini görürüz. Bu anlamda ibretlik bir olayı zengin geleneğimizde Hâlik-mahlûk/Yaratan-yaratılan ilişkisi bağlamında önemli bir yeri olan „Delâilü’l-Hayrât“ adlı dua ve salevat mecmuasının „Kara Davud“ olarak bilinen şerhinde buluyoruz. Şârihin, İbn Fâkihânî’nin „Fecr-i Münîr“ adlı kitabından yaptığı nakle birlikte kulak verelim:

Şeyh Ebû Musa ed-Darîr isminde gözleri kör olan salih bir zât gemiyle hacca gider. Deniz açıldıklarında „aklâbiye“ denen ve gemileri perişan edip batıran bir rüzgâr çıkar. Gemi denizin derin sularına batmak üzereyken gemidekiler, salih bir insan olarak tanıdıkları ya da zannettikleri Ebû Musa’ya gelirler ve dua etmesini isterler. Bu arada üzerine bir huzur gelen Şeyh Efendi’nin yüreği geçer ve bu hâlde iken rüyasında Peygamber Efendimizi görür. Bulunduğu âlemde Efendimize durumu arz eder. Bunun üzerine Rahmet Peygamberi ona aşağıdaki salevât-ı şerifeden ibaret olan duayı öğretir, hatta üzerinde bu sözlerin yazılı olduğu bir kağıdı eline tutuşturur verir. Bu duayı bin kere okuyup Allah’a yakarmalarını ister. Şeyh Efendi rüya âleminden dönünce etrafındaki insanlara durumu anlatır. Ve hemen hep birlikte „Salât-ı Münciye“ (Kurtarıcı Dua) olarak adlandırılan sözleri okumaya başlarlar. Daha sayı bine ulaşmadan aklâbiye rüzgârı kendilerini bırakır ve başka tarafa yönelir. Nihayet gemiyle birlikte içindekiler de kurtulur.

Olur mu dersiniz? Olur, olur... Yeter ki inanın ve doğru kapıya yönelin...

Bir yakarışı ifade eden bu salevât/dua asırlarca İslâm dünyasında ve bilhassa Türkler arasında güzel bir gelenek olarak namazlardan sonra düzenli bir şekilde okunagelmiştir. Yakın zamanlara kadar okunmakta olan bu „kurtarıcı dua“ ne yazık ki, birçok yerlerde modernite veya ham sofuluğun kurbanı olmuştur.

Özellikle zor zamanlarda zorlukları verene Onun sevdiğini de anarak yalvarıp yakarmaktan ibaret olan bu derin mânâlar yüklü sözleri birlikte okuyalım:

"Allâhumme salli alâ Seyyidinâ Muhammedin salâten tüncînâ bihâ min cemîi’l-ehvâli ve’l-âfât ve takdî lenâ bihâ cemîa’l-hâcât ve tütahhirunâ bihâ min cemîi's-seyyiât ve terfeunâ bihâ indeke a'le'd-deracât ve tübelliğunâ bihâ aksâ'l-gâyât min cemîi’l-hayrâti fî'l-hayâti ve ba‘de’l-memât. "

"Allah'ım! Efendimiz Muhammed’e öyle salât eyle ki, bize onun hürmetine selâmet verip bütün korku ve belâlardan kurtarasın! Bizim ihtiyaçlarımızı onun hürmetine karşılayasın! Bizi bütün günahlardan onunla temizleyesin! Onunla bizi derecelerin en üsttekine yüceltesin! Onun hürmetine hayatta ve öldükten sonra her türlü hayır konusunda gayelerin, varılabilecek yerlerin en sonuna ulaştırasın!"

Bu duayı bir de içinde bulunduğumuz sıkıntılı durumdan kurtulmanın “manevî reçetesi” olarak yeniden düşünsek... Ne dersiniz?

Vedat S. Ahmed