NE DEM BÂKÎ, NE GAM BÂKÎ…

NE DEM BÂKÎ, NE GAM BÂKÎ…

Doğru inanç, girdiği yeri aydınlatır, oradaki karanlığı uzaklaştırır. İman, insanda farklı sebeplerle oluşup biriken kara noktaları, negatif enerjiyi dağıtıp yok eder. İman, insana ümit verir, sabretmeyi öğretir, direnmeyi aşılar, olumsuzluklara karşı bağışıklık kazandırır.Bazılarının zannettiği gibi insan, tabiatın meydana getirdiği bir maymun yavrusu değildir. İmanımız bize bunu öğretiyor. İnsanı yaratan Allah’tır. O, insanın bütün ihtiyaçlarını en iyi bilendir. İnsanı en güzel şekilde yaratan Hâlik ve Bârî, sınırlı hayatı boyunca ona lâzım olacak şeyleri de yaratmıştır. Yerlerini de vahiy dediğimiz ilâhî mesajlarıyla bildirmiştir. Allah’ın insanlığa gönderdiği son vahiy Kur’ân-ı Kerim’dir. O, değişiklik ve bozulmadan tamamen korunmuş olup kıyamete kadar geçerli tek ilâhî kitaptır. Dolayısıyla onun reçeteleri kıyamete kadar ortaya çıkacak olan dertlerin devasını taşımaktadır.

Bir ismi de Şâfî (şifa veren) olan Allah’ın mübarek kelâmı, inanan gönüllere şifa verir, kalplere huzur ve rahmet yağmurları serper. Allah’a ve gönderdiklerine inanan müminler Kur’ân okumakla şifa bulur. Bu şifa hem maddî, hem de manevîdir. Kur’ân okuyan insan bilgisizlik, cehalet hastalığından kurtulup gözleri görmeye, kalbi duymaya başlar. Böylece derdinin devasının nerede olduğunu anlar. Kur’ân okuyan insan Peygamberimizin sünnetine kulak verir, Onun ortaya koyduğu kalbin huzurunu kaçıran durumlardan uzak hayat modeliyle tanışır. Böylece canlı olup sağlıklı yaşamanın, keder ve tasalardan uzak kalmanın yollarını öğrenir. Başına gelen musibet ve sıkıntılara karşı Eyüp misali nasıl duracağını bilir.

Yaşamakta olduğumuz çağda hastalıklarımızın çoğunun temelinde insanın yaratılış gayesinden uzaklaşması, fıtratına aykırı davranması yatar. Oysa Yüce Kur’ân ve Peygamber Efendimiz bizleri insan fıtratına uygun olana, tabiatımızı zedelemeyecek bir hayat tarzına davet eder. Bizler de bu çağrıya kulak verip Peygamberimizin sağlıklı yolundan yürürsek, imanı kuşanarak kalbimize huzuru taşırız. Kalp huzura kavuştuğunda insanın korku ve üzüntüleri gider; bunun tersi de doğrudur... Geleceğe yönelik korkuların, bugünle ilgili kuruntuların, geçmişe dair üzüntülerin kaybolduğu yerlerde mutluluk ve ümit yeşerir, insanlık can bulur. Ahlâkî güzelliklerle donanıp insan olmak, mutluluğa götüren ufarak vesileleri bulup etrafa neşe saçmak, Allah’ın varlığına tam manasıyla inanıp ümidini hiçbir vakit yitirmeden hayat yolculuğunu sürdürmek, insanı dert ve elemin olmadığı saadet yurdunun kapısına götürür.

Öyleyse şairce söyleyip yaşayalım:

Gamına gamlanıp olma mahzûn!

Demine demlenip olma mağrûr!

Ne dem bâkî, ne gam bâkî! Yâ Hû!..
 

Vedat S. Ahmed